Port Stephens - Stockton Beach

Lieve allemaal,

Zaterdagmorgen 12 juli gaat voor de rest de wekker om 08.00 uur, aangezien we niet te laat richting Port Stephens willen vertrekken. Martin heeft dan al een uurtje zitten werken en heeft de Lorrekeets uit zijn hand laten eten, die elke morgen voor het raam verschijnen. Ik vind het prachtige vogels met hun bonte veren. Dat is wat me de vorige keer in Australië ook zo verbaasd heeft: moeder natuur heeft hier echt haar best gedaan. De meest uiteenlopende dieren komen hier voor in de mooiste kleuren; van felgekleurd tot wit of pastel en van effen tot bont. In de tuin van de OzzyPotjes zie je lorrekeets, cockatoos, minerbirds en 's avonds zelfs een possum.

Onderweg naar Port Stephens zien we roofvogels vliegen en lopen de macpies, cookaburra's en ibissen gewoon langs de weg. Dieren die we thuis alleen in de dierentuin kunnen bewonderen. Helaas zien we ook een aantal dode kangoeroes en wallybees. Jammer, maar aan de orde van de dag.

Port Stephens is ongeveer 1,5 uur rijden naar het noorden en Sonja rijdt in de meidenauto. Isa en Lauren spelen met de loombands op de achterbank en hebben een heel gesprek. Ik kijk Sonja aan en zie dat ze hetzelfde denkt: hoe bijzonder is dit....twee nichtjes, die zover van elkaar wonen, maar die zo gek met elkaar zijn, dat ze vooral vriendinnetjes zijn. We moeten tegelijk lachen. Zo moeders, zo dochters.

Onderweg zien we een groot duin en Sonja vertelt dat, dat het duin van Stockton Beach is en dat ze ons daar morgen mee naartoe gaan nemen. Het doet me denken aan Dune de Pilat in Frankrijk. Ook zo'n fijne vakantie met hen samen. Als ik vraag wat daar zo bijzonder is, vertelt ze dat we daar met de auto op het strand mogen. Wauw, I can't wait!

In Port Stephens gaan we eerst naar Gan Gan Lookout. Je hebt hier een adembenemd uitzicht over de hele omgeving. Port Stephens zelf is een prachtige baai die we in eerste instantie vanaf the lighthouse gaan bekijken. Martin vertelt dat er in de baai 150 dolfijnen leven en hoopt dat we ze straks nog te zien krijgen.

The lighthouse wordt niet meer als zodanig gebruikt, maar is nu een koffiehuis met een terras dat uitkijkt over de baai. Ook heeft het een klein museum over de plaatstelijke geschiedenis. De gepensioneerde man is trots als we in zijn visitorsbook schrijven en hij ziet dat we helemaal vanuit Nederland hier heen gekomen zijn. Mooi. Het zijn de kleine dingen die het em doen....

Na de koffie rijden we naar het strand waar we te voet verder gaan. We klimmen over de rotsen totdat we in de baai op het strand staan. Na een klein kwartiertje zien we de eerste dolfijnen al zwemmen. We zijn allemaal dolenthousiast. Wat een gracieuze dieren zijn het toch.

Na de lunch in een typisch australisch "restaurant" klimmen we naar de top van Tomaree Head. Helemaal bovenop kijken we uit over de oceaan met verschillende eilanden. We zien zeearenden vliegen en spotten een walvis (althans Martin en ik zien water opspatten uit het niets) en zijn hier precies op het juiste moment om de zonsondergang te zien. Opnieuw wauw!

Nadat de boys and girls de bunkers van Tomaree Head ook nog bekeken hebben, gaan we naar het hotel.

Het Oaks Pacific Blue is een resort met apartementen rondom een zwembad. Helaas is het zwembad deze maand gesloten ivm de winter.

De kinderen willen die avond graag bij de Mac Donalds om de hoek eten, dus lopen we daar naar toe.

Naderhand willen wij ( de volwassenen) nog wel even in de bar van het hotel wat drinken. De meiden komen bij ons zitten met de loombands en later druppelen ook alle jongens binnen voor een glas drinken. Er is die avond livemuziek en de dame in kwestie zingt aardig en de wijn en de olijven smaken goed.

Lauren blijft vannacht bij ons logeren. Hoe bijzonder is dat! Voordat ze echt met ons meeloopt, vraagt ze nog wel even aan Sonja of zij het zonder haar wel gaat redden? Lief hè.

Iedereen slaapt wederom binnen een minuut.

De volgende morgen, zondag 12 juli, krijg ik van Sonja de autosleutels in de hand gedrukt. Ik mag rijden die dag. Leuk, maar ook spannend. Als ik maar niet op de verkeerde weghelft terecht kom.

Zodra ik de eerste afslag wil nemen richting het ontbijt, schiet Sonja in de lach. Want in plaats van de knipperlichten aan te doen, bedien ik de ruitenwissers en als ik wil schakelen, dan zoek ik tevergeefs aan de rechterkant. Dat zit hier dus allemaal andersom. Daarnaast kijk ik standaard over mijn rechterschouder bij het afslaan naar rechts, terwijl dat helemaal geen zin heeft. Haha. Toch went het rijden hier snel.

We ontbijten bij de plaatselijke bakker met sausijzenbroodjes, appelflappen en koffie. Hmmmm

Daarna moeten we de vergunning voor het rijden op het strand regelen en haalt Martin nog een trekkabel, want die is hij vergeten mee te nemen. Je weet immers nooit of we vast komen te zitten, zegt Son. Ik slik als ze me zegt dat ik ga rijden. SPANNEND!

Nadat de lucht deels uit de banden gelaten is, rijden we naar de ingang van het duingebied van Stockton Beach. Helaas mogen we zelf niet meer vrij in de duinen rijden, maar alleen nog over één "weg" naar het strand. Martin zet beide auto's in de 4WD en daar gaan we. Vanaf het eerste slipmoment tot het laatste vind ik het fantastisch! Aangekomen op het strand mag Steef ook achter het stuur en ook hij geniet met volle teugen. Stockton Beach is 32 km lang en wij rijden een heel groot deel ervan. Het zand is erg mul, aangezien het hier erg weinig geregend heeft, maar vandaag wordt dat deels goed gemaakt...het is takkeweer, maar dat kan de pret niet drukken.

We stoppen op een gegeven moment om een duin te beklimmen en de kids te laten glijden. We worden bijna gezandstraald, het is ijskoud en het zand zit overal. Volgens Lauren zelfs tot in haar onderbroek. ;-)

Maar de lol is er niet minder om.

Uiteindelijk komen we bij het scheepswrak aan, dat hier jaren geleden terecht is gekomen. Ondanks dat het volledig verroest is, is het een mooi gezicht. De meisjes willen niet meer naar buiten en ik blijf bij ze en luister naar Goldplay op mijn telefoon. Weer zo'n geluksmomentje.

Yermo komt helemaal enthousiast terug van het foto's maken met de melding dat hij "the best shot ever" gemaakt heeft. Gaaf.

Op weg naar de uitgang komen we een gestrande auto tegen. De jongens helpen ze met loskomen en even is het heel spannend als de auto vanaf het taluut richting zee glijdt. Uiteindelijk komt het goed en rijden we zelf ook verder.

Net als ik denk hoe knap ik het vind dat we niet vast zijn komen te zitten, gaat het alsnog mis. De laatste zandbult/duin is te hoog en te lang en ik kan de snelheid niet vasthouden. We're stuck!

Martin heeft het wel gehaald en komt met Steef to the rescue. Fantastisch hoe Martin dit als een echte Aussie aanpakt. Son, Steef en ik duwen en hij stuurt, geeft aanwijzingen en geeft gas. Het duurt niet lang voordat ook Sonja's auto bovenaan staat.

De euforie is groot als we het park uitrijden. Wauw, wat was dat gaaf!

Het is inmiddels 14.00 uur geworden en we besluiten om in twee groepen verder te gaan. De boys willen graag rodelen in de buurt bij Tobogan Run en de girls willen graag shop till you drop.

Wij besluiten naar Newcastle te gaan, maar helaas blijken de winkels gesloten in tegenstelling tot de omgevind waar de Potjes wonen. We bekijken wel de prachtige kathedraal en hebben een gezellige lunch met de meiden.

We spreken af dat we in Sydney een nieuwe poging gaan doen en rijden naar huis.

De jongens komen thuis met mooie verhalen en Steef heeft de baan gefilmd. Het ziet er allemaal stoer uit.

's Avonds komen de vrienden/ ex-buren van Martin en Sonja langs. Lee, Alan, Katy en Sky brengen altijd een bult gezelligheid met zich mee. Martin maakt het vlees klaar op de BBQ en Lee heeft lekkere kippenpootjes meegebracht een een zelfgemaakte salade van Katy. Hmmmm.

Later komt buurman Jake ook nog een biertje drinken. Het wordt een gezellige avond en we lachen heel wat af.

Om 4 uur 's nachts wordt ik wakker en kan ik niet meer slapen. Toch last van een jetlag denk ik. Blijven liggen heeft ook geen zin, vind ik, dus ga ik eruit en schrijf ik mijn blog. Het is bewolkt en een stuk minder koud en ik nestel mij heerlijk op de bank.

Net nadat de macpies zich weer gemeld hebben, is Martin wakker en kijken we samen voetbal. Nog steeds 0-0. Hopelijl wint Argentinië...

Straks (Morgen) mogen we naar de Blue Mountains. Ben benieuwd of we nog sneeuw krijgen.

I'll keep you posted!

X