Düsseldorf- Dubai -Sydney- Wamberal - Terrigal

Hi there,

Woensdagmorgen haalt Stefan zijn nieuwe paspoort op en als we daarna gezellig bij papa gebak gegeten hebben ivm zijn verjaardag vertrekken we 's middags om 16.00 uur richting het vliegveld van Düsseldorf. Op dat moment zitten we nog wel met een probleem m.b.t. het visum van Stefan. We hebben de formulieren mbt zijn nieuwe paspoort niet gemaild gekregen, maar volgens hem komt het wel goed. Ik hoop het....

Er zijn geen files onderweg en komen om 17.35 aan bij het parkeerterrein. Met een pendelbusje worden we naar het vliegveld gebracht en om18.00 uur staan we in de grote hal van terminal B.

Onze vlucht wordt nog niet genoemd voor het inchecken ( kan ook eigenlijk nog niet, want we hebben nog 3 uur de tijd), dus besluiten we wat te gaan eten. Het wordt een italiaans restaurantje en het eten is heerlijk. De kids eten een pizza en Steef en ik genieten van een lasagne.

Na het eten lopen we nog wat rond totdat we mogen gaan inchecken.

En dan is er opnieuw veel gedoe...
De dame vertelt ons dat Steef tot Dubai mee mag, maar dat hij Australië niet in mag, omdat zijn visum niet aan het nieuwe paspoort gekoppeld is. GRMBGRRRR! We hebben wel één geluk: we vliegen met Emirates en zij kunnen als enige organisatie ter plekke een visum voor ons regelen. Oef gelukkig anders was de reis vandaag hier opgehouden. Na ruim 3 kwartier en €50,- armer, is het allemaal voor elkaar en kunnen we gaan!!

We moeten ons door al het gedoe haasten om de vlucht te halen en als we in het vliegtuig zitten, is de ontlading groot.

De vlucht verloopt prima en we kijken via live tv de wedstrijd van het nederlands elftal. Helaas lukt het niet om tot de finale door te dringen. Deze voetballeek vindt het niet terecht, want ze speelden goed. ;-)

Door de match zijn de kids nog steeds wakker en duurt de vlucht nog maar 3 uurtjes. We proberen snel allemaal te gaan slapen, maar echt lukken doet het niet.

Dubai International Airport is prachtig! We zijn moe (onze tijd is het namelijk 03.00 uur), maar kunnen nog niet naar de gate (nog niet bekend) om daar te gaan slapen. We soezelen wat en na 2 uur wachten wordt eindelijk de gate bekend gemaakt. We moeten met een trein naar de andere terminal en als we bij de gate aankomen, hebben we nog een klein uurtje voordat we kunnen gaan boarden. Steef haalt pizza's en fruit en we dommelen wat weg.
Het voordeel van vliegen met kinderen is dat je als eerste in mag stappen. Het vliegtuig is een Airbus A380 en groooooot! Er zijn mooie materialen en kleuren gebruikt en de stoelen zijn heel ruim met in de stoel voor ons videschermen ter grootte van een kleine laptop.We kijken onze ogen uit. Verbazingwekkend is het om te zien dat Isa binnen 3 minuten de afstandsbediening snapt en al een spelletje zit te spelen. Slimme meid.

De vlucht op zich verloopt rustig, maar doordat we al zolang op zij, trekt Isa het niet meer. Gedurende de vlucht is ze ziek en geeft ze meerdere keren over. Zo sneu.

Bram en Martijn kijken een film en denken vervolgens dat ze niet hoeven te gaan slapen. De heren zien er het nut niet van in wordt ons medegedeeld. Dussss, maar om 00.30 Sydneytime ( we zijn dan al 17 uur op reis) moeten ze van ons echt gaan slapen en lijken ze het nut er eindelijk van in te zien. Het helpt vooral als we vertellen dat de dag nog moet beginnen als we aankomen. Beide heren slapen tot aankomst nog 4 uurtjes. Steef ligt een groot deel van de hele vlucht in coma. Ook bij hem is de spanning rond het visum van het gezicht af te lezen en ik laat hem zoveel mogelijk slapen.

Gevolg is wel dat ik zelf hazeslaapjes maak als Isa slaapt, maar na Sensation van afgelopen weekeind gaat het me gemakkelijk af. Haha.

We landen om 06.15 uur local time (22.15 uur in NL). Het is heel druk en we moeten lang wachten voor de douane en de controle van de bagage. In het vliegtuig moesten we pp een fomulier invullen of we nog spullen aan te geven hadden. Doordat we medicijnen en typisch Hollands eten bij ons hebben, staan er 2 "Ja's" op. Gevolg is dat we naar een aparte sluis moeten. Tot onze grote opluchting staat er geen controlleur en mogen we doorlopen. Whoohooo.

Rond 08.00 uur lopen we de aankomsthal in en staan Martin, Sonja, Yermo en Lauren ons op te wachten met een groot spandoek. Wat een ontlading als we elkaar zien en iedereen vliegt elkaar om de nek. Behalve Martin en Stefan. Zij geven elkaar een hand, een schouderklop en een " Hi mate". Mannen...hahaha.

De Potjes zijn om 04.00 opgestaan en moesten al met al ook nog 1,5 uur op ons wachten en Martin stelt voor om ergens lekker koffie en taart te gaan eten. Goed plan!

We rijden naar het noorden en eten bij " Pie in de Sky" een heerlijke Applepie met dito koffie. Zalig!

Dit is een typisch bikeradresje waar Martin regelmatig komt en we bewonderen er een aantal motoren. Het uitzicht is er ook prachtig. We kijken uit over de Hawkesberry River, de oceaan en de vallei.

Ik neem de tijd om te genieten. Dit heb ik me ook voorgenomen. Van alles wat we doen en beleven, te genieten. Even stilstaan bij het moment. De jonges ravotten samen met Yermo. Isa en Lauren kletsen honderduit alsof ze gisteren nog met elkaar gespeeld hebben en oh wat lijken die meiden op elkaar zeg. Het zouden zusjes kunnen zijn. Steef en Martin genieten ook duidelijk. Je ziet het aan het uitwisselen van hun blikken en hun glimlach van oor tot oor...de neefjes zijn blij om elkaar te zien.

En ik? Ik zit naast Sonja en wej genieten samen van onze koffie, eten samen onze pie en zeggen om de haverklap: " ooh sis, vind het zo gaaf dat je er bent", maar hoeven eigenlijk niet veel te zeggen om te begrijpen wat de ander bedoeld en voelt. Buiten is het fris, maar we voelen het niet. Gelukkig zijn zit em in de kleine dingen en nu al was de lange reis het allemaal waard!

's Middags wandelen we van hun huis naar Terrigal/ The Skillion. De lucht is blauw, het strand is mooi en er zijn hoge golven. Isa en Lauren hebben dezelfde kleding aangetrokken en lopen in de branding. Ze lijken wel een tweeling. Yermo en Bram lopen samen op en ik ontver me over Martijn. Hij is moe (net als de rest), maar wil het niet laten merken en mist even de aansluiting.

In the Haven van Terrigal ploffen we neer aan een picknicktafel en drinken we champagne. Hoe bijzonder is dit! Martijn maakt foto's en we lopen op de terugweg via de ijssalon Cold Rock naar huis.

Bij thuiskomst duiken onze kids en ik onder de douche en maakt Sonja een Shepard's pie en die smaakt heerlijk. Na het eten moeten de kids naar bed (19.00) en die vallen binnen 1 minuut allemaal in een diepe slaap.

Martin stelt voor om morgen naar Port Stephans te gaan en daar dan ook te blijven overnachten. We kunnen daar hicken en walvissen en dolfijnen zien. Gaaf!

Na het boeken van het hotel begin ik aan mijn blog, maar na 3 woorden vallen me de ogen dicht en duik ik er in (20.30).

Vanmorgen (zaterdag 12 juli) gaat om 5 uur ineens mijn telefoon over. De KPN. Ik ben gelijk wakker (zat kennelijk al in mijn lichte slaap) en besluit er om half 6 uit te gaan om mijn blog te schrijven. It's freezing cold! Ze hebben hier geen cv, aangezien het nooit echt koud wordt, maar vanmorgen zou dat wel prettig geweest zijn. Ik duik met een fleecetrui, deken en dekbed op de bank, hoor de Macpies, zie het langzaam licht worden en voel me intens gelukkig.

Sweet dreams everybody!
X