18 – 19 juli Alice Springs- Uluru (Ayers Rock)- Ka

Dear family and friends,

(bij gebrek aan wifi of andere mobiele mogelijkheden nu pas weer een blog. Ik loop een stukje achter, maar het komt goed! Haha)

Nadat we donderdags een heerlijke avond gehad hebben met de OzzyPotjes vallen de kids vrijwel direct in slaap. Steef leest nog een stukje uit zijn boek en ik schrijf onze blog af over het verblijf in Sydney.
Leuk om jullie enthousiaste reacties te lezen! Dank jullie wel.

Vrijdagmorgen gaat om 06.00 uur de wekker. De shuttlebus naar het vliegveld vertrek namelijk om 07.00 uur vanaf het hotel. Best vroeg, maar wel net zo handig.
Rond kwart voor 8 zijn we op terminal 3 voor onze vlucht naar Alice Springs. We moeten daar zelf inchecken, maar onze paspoorten worden niet geaccepteerd door het apparaat. De vriendelijke steward van Quantas vertelt dat we de zoveelste Nederlanders zijn, waarvan het paspoort niet gescand wordt. Vreemd, maar na 10 minuten is het alsnog geregeld en kunnen we onze bagage op de band leggen.

Als we door de douane zijn, gaan we ontbijten en daar zien we het vreselijke nieuws van de verongelukte MH17. Damn das schrikken zeg! Bijna 3 jaar geleden heb ik met hetzelfde vluchtnummer gevlogen...Uit het nieuws maken we op, dat het vliegtuig waarschijnlijk uit de lucht geschoten…hoe bizar!
Met de aanstaande vlucht voor de boeg, maken we ons niet echt zorgen, maar we appen toch een keertje extra naar huis. We laten weten dat we zo op weg gaan naar Alice Spring en dat we er alle vertrouwen in hebben dat de vlucht goed zal gaan.
De vlucht verloopt inderdaad volgens het boekje en we landen veilig op het vliegveld van Alice Springs. Het vliegveld is klein, maar van alle gemakken voorzien en de kids vinden het heel grappig dat we met een trapje uit het vliegtuig moeten en dat we daarna over de parkeerplaatsen naar de terminal mogen lopen. Weer een ervaring rijker!

Nadat we de bagage hebben opgehaald, regelen we een shuttlebus die ons naar het Desert Palms Resort kan brengen. Het duurt een klein half uurtje voordat we er zijn. De omgeving is zo anders hier in vergelijking tot vorige week, dat we onze ogen uitkijken.

Het resort is mooi aangelegd. Het zwembad is niet groot, maar heeft ligbedden genoeg en is schoon. De huisjes op het park zijn fleurig aangekleed en de mensen van de receptie zijn heel aardig. Ons appartement is wel errug klein. We slapen met z’n allen in één ruimte van 5 x 6 inclusief een kleine kitchenette met een waterkoker en een elektrisch kookplaatje en onze douche/ toiletruimte is wel 1 x 5 meter groot. Je merkt aan alles dat ze veel buiten leven hier, want de veranda is prachtig en ruim genoeg!

Zodra we ons geïnstalleerd hebben, willen we naar de stad om het één en ander te regelen voor de komende dagen. Ik had al eerder geschreven dat er gedoe was rond ons verblijf in Alice Springs.

De tour die we gereserveerd hadden ( 3 dagen kamperen bij Uluru, Kata Tjuta en Kings Canyon in een swag) is een week geleden geannuleerd door Emu Run Tours en we kregen het voorstel om over te gaan naar een andere touroperator. We moesten dit zsm beslissen en hebben toen, achteraf gezien, te vluchtig naar de samenvatting gekeken en zijn akkoord gegaan. Een dag later bleek echter dat die andere touroperator op de Camel farms zelf zou overnachten in plaats van in de buurt van, zoals bij de originele tour. Jullie zullen begrijpen dat, dat is absoluut geen optie met Martijn is, aangezien hij zeer allergisch is voor paarden en vermoedelijk dus ook voor kamelen.
Het vele heen en weer mailen en bellen is toen begonnen. Wij hadden beter moeten lezen, I know, maar hadden echt niet gezien dat er nog een tweede pagina was met uitgebreidere informatie. Vrijdagmiddag = jetlagmiddag zeg maar. Emu Run was gelukkig zeer begripvol, maar kon helaas weinig voor ons betekenen, aangezien zij het geld en de boeking overgedragen hadden. De nieuwe touroperator zei alleen maar: als jullie willen annuleren, dan zijn de kosten 100% aangezien jullie binnen 7 dagen zitten voor aanvang van de tour. We konden echter pas 7 dagen voor aanvang boeken…
Nina van Emu Run Tours heeft nog wel voor ons een goed woordje gedaan wat heel lief van haar was, want volgens mij heeft dat wel geholpen, aangezien ze daarna toch ineens een verklaring van ons wilden hebben en ze zouden overleggen over de hoogte van een eventuele refund.
Op dit moment (zondagavond 20 juli) hebben we nog niets gehoord over onze refund, maar dat zal me inmiddels worst zijn, aangezien we al een prachtig alternatief bedacht en geboekt en deels al beleefd hebben. We zijn hier immers om te genieten. Laat los, laat gaan.

Z o gezegd gingen we vrijdagmiddag gelijk de stad in. De originele tour zou met Emu Run Tours zijn en omdat Nina ons zo goed geholpen had, zijn we daarom direct naar Nina toe gegaan om haar te bedanken voor al haar hulp en om wat nieuws te bedenken voor de komende dagen. Nina was aangenaam verrast om ons te zien. We vertelden wat we in ieder geval graag wilden doen en hebben vervolgens voor zaterdag een 1-dags tour geboekt naar Uluru en Kata Tjuta via Emu. Nina gaf ons een flinke korting, omdat we het allemaal zo rustig ondergaan waren en niet furieus geworden waren, zoals een aantal andere mensen. Why? Heeft toch helemaal geen zin? Tuurlijk hebben we wel flink gebaald, maar daar schiet je geen bal mee op.

Naast Uluru wilden we of naar King Canyon of naar de West Mac Donnall Rangers NP (WMR). Nina was het gelijk met Martin eens dat de WMR veel mooier was dan Kings Canyon en dus zou dat het worden. Nina vertelde ons dat we bij het Australian Information Centre van Alice een auto en een overnachting bij Glen Helens konden regelen, dus zo gezegd zo gedaan. Gelukkig was er nog precies 1 auto in Alice Springs te reserveren en had Glen Helen ook nog een kamer vrij. Het zou daar dan wel wat krapjes worden zeiden ze, maar ach dat overleven we vast wel voor 1 nachtje.

Zodra alles geregeld is, lopen we nog wat door Alice Springs. Het is een klein stadje met alleen laagbouw en de gebouwen zijn veelal van hout, typisch voor Australië en vooral voor the Outback.
We halen boodschappen bij Woolworth en gaan met een taxi terug naar het resort, aangezien we best veel mee te slepen hebben. We eten samen op de veranda de zelfopgewarmde magnetronmaaltijden en laten ons de gingerbeer en pink lemonade smaken.
Na het eten gaan we allemaal vroeg slapen, want de wekker gaat morgenvroeg al om half 6. Oef.

Zaterdagmorgen worden we om 06.10 uur opgehaald door een touringcar van Emu Run Tours. Onze buschauffeurs annex reisgidsen heten Richard (Rich) en Tick ( Teak) en bij het instappen krijgen we een ontbijtpakketje aangereikt. Lekker!

We gaan vandaag ruim 1100km afleggen, maar het zal zeker geen saaie reis worden. Rich en Tick maken namelijk gelijk onderweg de nodige grapjes en weten heel veel over de omgeving, vegetatie en geschiedenis te vertellen. De reis begint over de Stuart Highway en we weten nu waarom die zo heet, omdat Rich het ons vertelt tijdens het rijden. Ik vind dat altijd heel leuk om dat soort info te horen. Je kan je dan veel beter inleven in de situatie of in de omgeving.
We mogen de eerste 2 uurtjes nog wat slapen van de heren, voordat we een stop maken voor koffie en de wc, maar na een klein uurtje ben ik helemaal klaarwakker.
Het voordeel daarvan is dat ik de zonopkomst mee maak en die is prachtig, ondanks dat ik hem vanuit de bus zie.
De eerste stop is bij Mt Ebenezer. Het is zo’n echt typisch outback-wegcafé-motelletje dat jullie wellicht kennen uit een western of zoiets. De koffie is er goed, maar verder ziet het er heel eenvoudig uit. Daarnaast heeft het ook een klein museum met Aboriginal art. Wel aardig, maar de kunstwerken zijn er peperduur.

Na de stop rijden we verder en na ca. 1,5 uur rijden komen we bij de lookout voor Mount Conner. Dit is een ander groot gesteente, dat door velen voor Uluru (Ayers Rock) aan wordt zien. Deze berg vinden wij allemaal al erg groot en we zijn gelijk reuze nieuwsgierig hoe groot Uluru dan wel niet moet zijn. We krijgen de eerste Aboriginal verhalen en legendes te horen en die zijn wel intrigerend hoor. Zo vertelt Tick dat alle groepen Aboriginals samen de Anangu heten en leert hij ons dat de Europese namen van de bezichtigingen pas in 1994 verandert zijn in de originele Aboriginal namen. Dit is gebeurd na het algemeen pardon van de Australische regering aan de Anangu, waarmee land teruggegeven is aan hen.

Onderweg halen Rich en Tick ook regelmatig grapjes met ons uit. De leukste grap vind ik die van de zeldzame boom met zwarte vruchten die langs de groeit. Iedereen had de camera in de aanslag en toen bleek het een boom gevuld met autobanden te zijn. De hilariteit was erg groot. Hahaha

Tijdens de tour worden we ook goed verzorgd en krijgen we fruit, lunch, snoepjes, drinken, etc. Top!
Rond 11 uur zien we voor het eerst Uluru in de verte liggen. Pfff die berg is echt groot en dan te bedenken dat er nog 4/5e deel onder de grond ligt!
Nadat we in het stadje Yulara nog een paar medereizigers hebben opgepikt gaan we richting Kata Tjuta (de Olga’s) waar we een wandeling gaan maken. Heerlijk om ff lekker actief bezig te zijn, na die lange zit. De kids hebben een groot gedeelte geslapen, dus valt de reis hen gelukkig tot nu toe nog mee.

De vallei die we inlopen bij Kata Tjuta is klein, maar mooi en je hebt er een geweldig mooi uitzicht op de bergen en de manier waarop die bergen samengesteld zijn. Het is niet een gesteente uit één stuk, maar het bestaat uit samengeperste steentjes.
Tick vertelde in de bus, dat het gesteente in The Red Centre niet door en door rood is, maar dat het oppervlakte alleen maar de dieprode kleur heeft doordat het ijzer in de stenen en het zand verroest.
We zien inderdaad een aantal gebroken stenen en die zijn zwart van binnen. Ook vertelde hij de geschiedenis en de legende van de Aboriginals en waarom Kata Tjuta zo heet (het betekent “vele hoofden”). Nooit geweten dit en wat gaaf om zoveel te leren en het met eigen ogen mee te maken.

Na de wandeling bij Kata Tjuta krijgen we nog even de mogelijkheid om een overzichtsfoto te maken van deze formatie (4 bergen in totaal). Ik snap best, als je ze zo naast elkaar ziet, dat de Aboriginals een heilig ontzag hebben voor dit natuurverschijnsel

Hetzelfde gebeurt ons allemaal bij Uluru. Het ontzag wordt steeds groter naar mate we dichter en dichter bij de voet van de berg komen en de grootsheid van deze berg duidelijk wordt. Wat een gevaarte zeg! Eerst bezoeken we het Anangu Information Centre en daarna neemt Richard ons mee met de Mala Walk rond de voet van de berg. Hij vertelt honderduit en we proberen zoveel mogelijk voor de kids te vertalen, maar zelfs Isa heeft de grote lijnen al begrepen. Knappe kids!
De legende van Uluru is een mooi verhaal en we respecteren de wens van de Anangu om de berg niet te beklimmen. Ook als we bepaalde grotten of plaatsen niet mogen fotograferen dan doen we dat niet en gelukkig houdt iedereen in de groep zich eraan.

De groep is heel gemêleerd. Er zitten Fransozen, Denen, Russen, Australiërs en zelfs twee doofstomme franse meiden bij. Steef en ik hebben gelijk een klik met de Deense jongens en een deel van de Australiërs. Van de groep Australiërs krijgen we later nog een aantal leuke tips voor het stuk van Brisbane naar Cairns. De mensen zijn hier over het algemeen zo behulpzaam en uiterst vriendelijk en het is echt heel bijzonder om mee te maken!

Na de wandeling is het tijd voor de BBQ. We stationeren ons op een lookout voor de zonsondergang, maar helaas betrekt de lucht ook steeds meer, dus wordt het nog afwachten of we hem daadwerkelijk mee zullen maken. Het kan de pret in ieder geval niet drukken, want de BBQ smaakt heerlijk en de bubbels en wijn ook!
Bram, Martijn en Isa helpen Richard en Tick goed met het klaarzetten van de stoelen, bestek, borden, salades, e.d. en de heren genieten er zelf zichtbaar ook van. De kids krijgen zo wie zo regelmatig complimenten van de medereizigers over hun doen en laten tijdens deze vermoeiende dag (want dat is het) en stralen van oor tot oor (en wij ook). Mooi!

Na de zonsondergang vertrekken we richting Alice Springs. Er wordt nog een leuke film gedraaid “Kangoeroe Jack” en daarna vallen de kids snel in slaap. Tot vlak voor de plaspauze als Richard hard moet remmen om een overstekende kangoeroe te ontwijken. We zien voor het eerst een kangoeroe in het wild en wat is het een groot beest!

Om 23.45 uur staan we weer voor ons resort en hebben we een onvergetelijke dag achter de rug.
Morgen (zondag 20 juli) rijden we naar de West Mac Donnall Rangers voor 2 dagen te noordwesten van Alice Springs, maar voor nu slaap lekker.

Sweet dreams! X