20-21 juli West Mac Donnall Ranges NP.

G'day mates,

Vanmorgen ( zondag 20 juli) doen we het rustig aan. Dat betekend dat de wekker pas om 08.30 gaat en we op ons gemak uitgebreid ontbijten op de veranda. Tis fris, maar het zonnetje schijnt.

We praten samen nog na over de prachtige dag van gisteren en de kinderen zijn het er unaniem over eens, dat Uluru toch wel erg prachtig en vooral groot was. Ze praten alle drie met een grote glimlach op hun gezicht en daar moeten Steef en ik allebei weer om lachen, want we zien het tegelijk. Mooi dat we ze dit mee kunnen geven!

Om half 10 loopt Stefan richting het centrum (1,5 km) om onze huurauto op te halen. Er was vrijdag nog 1 auto te huur en gelukkig is ie groot genoeg voor ons allemaal. Als Steef terug is, heeft hij een blauwe Nissan sedan bij zich, een automaat met airo en dus meer dan prima. De meeste plekken die we willen bezichtigen zijn te bereiken met een gewone auto, dus no worries mate.

Dat "no worries mate" wordt veel gebruikt, maar de betekenis kan verschillen. Het kan letterlijk "maak je geen zorgen" betekenen, maar ook "oké, is goed, prima".

De mensen zijn hier zondermeer erg vriendelijk en dan bedoel ik niet hier alleen in de Red Centre, maar in Australië in het algemeen. Standaard word je begroet met: Hi there, how are you?" en antwoorden ze met " I'm fine thank you. How are you?". Na bijna 2 weken hier te zijn, rollen de woorden ons ook gemakkelijk over de tong en voelen ze vertrouwd. Ook al is het een standaard riedeltje (?), toch zorgt het ervoor dat je, je welkom voelt en dat het oké is dat je er bent. Fijn!

De mensen waar we meer moeite mee hebben, zijn de Aboriginals. Ze hangen 's avonds met groepen rond in het centrum en dat zorgt ervoor dat we ons ongemakkelijk voelen. Ook als we ergens zitten te eten, komen ze in het restaurant bedelen om eten, geld of sigaretten. Schrijnend om te zien hoeveel er in het winkelcentrum aangeschoten of zelfs dronken rond hangen. De beveiliging is er maar druk mee.

Bij Uluru hadden we dat gevoel ook een beetje. We weten dat deze groep mensen het heel erg lang bijzonder zwaar heeft gehad, maar er hangt ook een bepaalde geheimzinnigheid rond ze. De bijzondere cultuur met haar gebruiken en rituelen, de heilige plaatsen die we hier in the Red Centre tegenkomen en hun taal waar je echt niets van kunt verstaan, maken ze minder toegankelijk, dan de andere mensen. Ik weet niet of de Aboriginals dit zelf zo gewild hebben of niet. Bijzonder volk dat is het in ieder geval.

Stefan heeft tjdens de BBQ bij Uluru nog een doek gekocht van een Aboriginal. De man reageerde erg dankbaar en wilde zelfs met Steef op de foto. Volgens Tick was dat uitzonderlijk, want de meeste Aboriginals willen niet gefotografeerd worden.

Om half 12 rijden we zondags uiteindelijk richting de West Mac Donnall Ranges (WMDR). Steef rijdt goed, alsof hij altijd al links gereden heeft. Het enige waar we steeds om moeten lachen zijn de ruitenwissers die aangaan als hij probeert om richting aan te geven. Heel herkenbaar. Hahaha.

We rijden de Larapinta Drive op en al snel verandert die in een 7- heuvelenweg, maar dan in een -tig vorm zeg maar. De kids op de achterbank vinden het net een achtbaan. Whoohoo.

Na een klein half uurtje komen we al bij de eerste bezichtiging aan genaamd Simpsons Gorge.

Het is een prachtige kloof met een poel (waterhole) en een stroompje met een grote rotspartij. Op de informatieborden staat dat er Wallabies leven en ja hoor we zien ze. Twee zitten uitgebreid te zonnen. Gaaf zeg om die dieren in hun eigen leefomgeving te spotten.

We maken een gemiddelde hike van een klein uurtje en rijden daarna verder naar de volgende bezichtiging met de naam Standley Chasm.

Standley Chasm is naast een camping met restaurant vooral bekend om de bijzondere kloof.

We treffen het qua tijdstip zegt de eigenaar van de kiosk, want we zijn er rond het middaguur en dan is de lichtinval het mooiste in de kloof. Een lucky shot dus. De wandeling is gemakkelijk en de vegetatie wordt steeds dichter als we de kloof dieper inlopen. De kloof loopt op het eind dood en de wanden staan dan nog maar 4 meter van elkaar af. Ze zijn hier wel 80 meter hoog en door het zonlicht kleuren ze geel, oranje, rood en goud. Een prachtig schouwspel.

Wat me opgevalt in Australië is dat de wandelpaden met zorg zijn aangelegd en dat je bij elke hike de mogelijkheid hebt om een makkelijke, gemiddelde, moeilijke of zware tocht te maken. De informatieborden zijn heel duidelijk en elk vertrekpunt heeft voldoende picknickplaatsen, parkeerplaatsen en toiletten. Top!

Na deze wandeling lunchen we bij de auto en daarna rij ik verder de WMDR in. We slaan vervolgens rechtsaf de Namatjira Drive in. We overleggen wat we nog zullen doen, aangezien het al 3 uur 's middags is en we besluiten nog 1 bezichtiging te doen en dan door te rijden naar de overnachtingsplek bij Glen Helen. Martijn voelt zich ook niet helemaal fit en slaapt telkens onderweg van de ene naar de andere plek. Hij snurkt de laatste dagen veel en wordt niet uitgerust wakker. Bah vervelend voor hem en ook een beetje voor ons natuurlijk, want slapen met oordopjes in is ook niet echt fijn, vind ik.

De laatste bezichtiging van de dag heet Ellery Creek Bighole.
Dit is de grootste poel (waterhole) van de regio en is heel gemakkelijk te bereiken. Als wij er naar toe lopen, ligt de poel helaas al helemaal in de schaduw. De kids wilden eerst nog even zwemmen, maar na het voelen van het water veranderen ze toch van gedachte. Brrrrr I'ts freezing cold!

Twee andere mensen zijn aan het naaktzwemmen en dat vinden de boys maar wat ranzig. Pubers!

Na het spotten van een aantal vogels (soort reigers) rijden we verder richting Glen Helen.

Het is zeker nog een uur rijden , maar onderweg is er genoeg te zien. We gaan door tientallen floodways, rijden over grids (wildroosters) en zien loslopende koeien. Het enige bord dat dat we niet begrijpen is "Crest". Martin, Sonja help???

Vlak voordat de zon onder gaat (rond 18.15 uur) komen we bij Glen Helen Resort aan. Het is een echt outbackmotel in combinatie met een camping. Alle gebouwen zijn laagbouw en worden door een groot aggregaat van stroom voorzien. Het is er primitief, maar erg gezellig. Alle mensen komen hier naar toe, aangezien het in de weide omgeving de enige locatie is met douches, toiletten en electriciteit. We zitten er tegelijk een groep backpackers en met een grote groep geologie-studenten. Tot laat in de avond zijn ze druk bezig met hun opdracht en brengen ze de hoogtelijnen en het verschillende gesteentes in kaart.

Onze kamer is klein (4 x 5m), maar we bestempelen het liever als knus. Het resort heeft een echt zwembad, dat tegenover onze kamer ligt en de kids willen er maar wat graag induiken. Eerst voelen ze het water door hun handen erin te houden en het is prima. Dus wordt de zwemkleding rap aangetrokken en plonzen Isa en Martijn er gelijk in. Bram is wat voorzichtiger als altijd. Het shouwspel is erg vermakelijk, want zodra Martijn en Isa helemaal koppie onder geweest zijn, voelen ze het koude water onderin het zwembad en wil Isa er wel bijna uitvliegen. Zo koud vindt ze het. Martijn blijft erin staan, stoertje als het is en Bram dompelt 10 minuten lang alleen zijn grote teen in het water, totdat hij er uiteindelijk ook maar een keertje helemaal erin gaat. Steef en ik zitten er naar te kijken met een wijntje in de hand en een aantal andere gasten kijken verbaasd met ons mee. Ze snappen er helemaal niets van dat wij onze kids daaraan bloot stellen. Als we uitleggen, dat we uit Nederland komen en dat we daar zelfs in de winter op water kunnen lopen, klinkt er een hard gelach. En weer zijn de kids een ervaring rijker!

Na een lange en warme douche gaan we naar de gemeenschappelijke bar-restaurant-ontbijtruimte-woonkamer waar de openhaard aan is en het lekker warm aan voelt. We kunnenen koffie, thee en chocolademelk pakken door warm water te tappen en er poeder in te doen en het smaakt allemaal best.

We zitte hier zo afgelegen dat mobiele telefonie niet mogelijk is. Wel kunnen we wifi kopen, maar dat vertikken we. Dan maar de blogs wat later oploaden. Haha.

Om 20u hebben we een tafel gereserveerd in het restaurant, dat trouwens erg goed bekend staat, en tot die tijd spelen we een aantal spelletjes saboteur aan een grote stamtafel. Ondertussen is er een locale zanger begonnen met zijn optreden en klinken de country & western liedjes door de ruimte. Gezelligheid ten top!

De kids vinden het gewoon jammer als we op moeten staan om naar onze dinertafel te gaan. Het eten smaakt inderdaad heerlijk. We eten black angussteak en barramundifilet.

Na het eten gaan we met z'n allen tegelijk slapen. Die nacht wordt ik weer wakker van het gesnurk van Martijn. Het lijkt wel steeds heftiger te worden, maar op dat moment gaat het belletje nog niet bij me rinkelen.

De volgende morgen kunnen we kiezen uit 5 verschillende soorten ontbijt. Een continentaal ontbijt en eggs & bacon zijn favoriet bij ons.

Na het uitchecken lopen we een groot stuk lang de Finke River bij Glen Helens. De groene parkieten vliegen ons letterlijk om de oren, maar ze zijn helaas te snel om ze goed op de foto te krijgen.

Als we terug komen bij het resort, gooit Steef nog even de tank vol en koop ik binnen nog even een rozijnenbrood voor onderweg.

Tijdens het ontbijt heb ik uitgebreid met de eigenaar gesproken en hem gevraagd of we met onze sedan de 4wd track naar Gosse Bluff kunnen rijden. Volgens hem is het geen probleem, want het zandpad er naar toe is nog droog genoeg. Steef en ik spreken af dat we kijken hoe het gaat en als het pad te mul is, dat we niet verder gaan. Het is een uur rijden tot de afslag naar Gosse Bluff. Vanaf dat punt moeten we 6km over een zandpad naar de site. Steef rijdt heel rustig en we halen het! Deze site blijkt een krater te zijn die door een meteoriet inslag van heel lang geleden ontstaan is. Imposant om te zien wat de omvang van het ding is. Helemaal als we bedenken dat alleen de binnenste inslag er nog maar is, aangezien de rest weg geërodeerd is.

In de krater is het warm en omdat de weersvoorspelling voor vandaag ook goed genoeg is, trekken we, als we terug zijn bij de auto, een korte broek aan. Voor het eerst deze vakantie!

Martijn voelt zich nog steeds niet helemaal lekker en gaat op de terugweg over de zandweg voorin zitten. We hobbelen terug naar de hoofdweg en rijden dan richting Alice Springs.

De eerste stop die we daarna maken is bij Ormiston Gorge. We houden daar een late lunch, tis inmiddels half 3, met een lekker toastie (tosti) en een gingerbeer en zijn daarna klaar voor een korte klim naar een lookout over de gorge en de waterholes. Steef en ik maken een praatje met een ouder echtpaar uit Tasmanië die voor het eerst naar de Red Centre op vakantie zijn. Ik schat ze beiden in de 70 en we hebben een mooi gesprek over de natuur en over hoe bijzonder het wel niet is, dat zij en wij deze reis nu kunnen maken. Het is een bijzonder moment tijdens een net zo bijzondere reis.

Na de klim dalen we de gorge af en willen Isa en Bram even in het water spelen. Martijn loopt met Steef en mij iets verder de kloof in en hij en ik kijken vermakelijk hoe Steef halsbrekende toeren uithaalt om net voorbij de bocht nog een foto te kunnen maken. Hiervoor moet hij alleen maar een "paar" rotsen over klimmen en via het water terug. Natte broekspijpen ( van zijn korte broek) zijn het gevolg. Hihi.

Ik stel voor dat hij op een handdoek in de auto gaat zitten en ik verder rij.

Het laatste dat we nog willen bekijken in de West Mac Donnall Ranges is Ochre Pits. Hier kun je okerkleurige wanden bekijken van de rivierbedding. De kids hebben het dan eigenlijk wel gehad en we maken er een snel bezoekje van, zodat ze bij ons resort in Alice Springs nog even kunnen zwemmen.

De reis terug naar Alice Springs duurt ongeveer 1,5 uur en is weer een hele beleving inclusief wilde paarden onderweg. Daarnaast fotograferen we sinds vanmorgen elk verkeersbord voor een fotocollage in ons grote fotoboek en remmen we dus keer op keer. Erg leuk voor later, maar het schiet daardoor niet echt op.

Bij terugkomst in het Desert Palms Resort duiken de kids direct in het zwembad, dat iets warmer blijkt te zijn, dan in Glen Helen, maar nog wel behoorlijk aan de frisse kant is. Steef en ik pakken ondertussen de koffers weer in en draaien nog een was. Dat gaat snel en goed hier. In 1,5 uur is alles weer schoon en droog!

Martijn heeft vandaag mogen kiezen waar we zouden eten, omdat hij zich vandaag niet zo lekker voelde. Hij kiest KFC. In eerste instantie denken Steef en ik bleh, ook al hebben we er nog nooit gegeten, en Bram en Isa vinden het helemaal toppie. Ik moet zeggen dat het eten me goed smaakt en dat we het lekkerder vinden dan bij de MacD.

Na het eten halen we nog even wat ontbijt voor de volgende morgen en rijden we terug naar het resort. Hier prutsen we allemaal lekker op een bed totdat het tijd is om te gaan slapen. Morgen hebben we een lange reisdag voor de boeg. Van Alice Springs via Sydney naar Brisbane. Vertrek om 13.10 uur local time en aankomst om 18.30 uur local time. Alice had een half uur tijdsverschil met Sydney en het was er een uur langer licht.

Terwijlde rest gaat slapen,typ ik nog even de blog over Uluru even af en post het op waarbenjij.nu. Even tijd voor mezelf en het schrijven is voor mij een geweldige manier om alle belevenissen nog even op de rij te zetten en te herbeleven. Wat een geweldige ervaringen hebben we tot nu toe al opgedaan.

Vannacht is het maar goed, dat ik nog een flinke tijd wakker ben dan de rest, want op deze manier kan ik het snurken van Martijn voor het eerst eens goed in de gaten houden en ik schrik me rot als hij slaapapneu blijkt te hebben. Regelmatig stopt hij met ademhalen en als ik begin met klokken, blijkt het soms wel 15 seconden te duren. Geen wonder dat onze vent zo moe is. Ik vind het echt verontrustend en besluit om Steef wakker maken. We vragen ons af wat de oorzaak zou kunnen zijn, omdat Steef ook al zijn hele leven snurkt, en ik duik op Internet. Lang leve de wifi van het resort!

Al snel vinden we op de Nederlandse KNO site 3 mogelijke oorzaken: overgewicht, verdikte amandelen of allergie.

Natuurlijk, hoe stom kunnen we zijn! Ik sla mezelf voor de kop als ik me besef dat Martijn nog helemaal geen medicatie ingenomen heeft sinds de aankomst in Australië. We zoeken zijn puffer en Aerius op en maken hem wakker. Hij snapt gelukkig in zijn slaap gelijk het probleem (meestal is hij dan namelijk niet te genieten en wil hij niets) en neemt gedwee zijn medicijnen in, draait zich om en slaapt verder. Na 15 minuten wordt zijn ademhaling rustiger, hoor je dat hij meer lucht krijgt en snurkt hij nog nauwelijks. Gelukkig dat we samen in een kamer slapen, anders hadden we dit nooit geweten!

Steef en ik geven elkaar nog even een dikke knuffel en dan vallen wij ook snel in slaap.

Op naar morgen naar een nieuwe dag, een nieuw reisdoel en nieuwe belevenissen.

Cya mates!